شمال نیوز: مرتضي فغانی - سی و شش سال پیش در چنین روزهایی بود که ارتش عراق با دستور صدام حسین وارد خاک میهن‌مان شد.

هیئت حاکمه‌ی عراق بعثی در این خیال خام بود که ارتش ایران توان بازسازی خودرا ندارد و به همین دلیل می‌تواند ظرف كمتر از یک‌ماه پایتخت میهمن عزیزتر از جانمان را تحت کنترل خود درآورد؛ اما آنچه در میدان عمل اتفاق افتاد، کاملاً متفاوت بود. تفاوتی که حاصل جان‌فشانی‌ها، رشادت‌ها و جانبازی‌های عزیزترین فرزندان این آب و خاک است. رشادت‌هایی که داستان هرکدام‌شان برای خود شاهنامه‌ای است مفصل.

اکنون و با گذشت این سال‌ها، چند نکته در باره‌ی دفاع مقدس جالب توجه است که در این یادداشت به آن اشاره خواهد شد.
بزرگ‌ترین درسی که دفاع مقدس به ما داد، پی بردن به این موضوع بود که «ما می‌توانیم، حتی اگر دنیا نخواهد». در این میان اما یک نکته را باید در نظر داشت و آن؛ شرایطی است که «خواستن» ما را به «توانستن» بدل می‌کند.

مرور جانفشانی‌های دفاع مقدس به ما نشان می‌دهد که اصلی‌ترین شرط تحقق این هدف، ایجاد وحدتی عمیق در لایه‌های مختلف جامعه و اعتماد آنان به مسئولان و تصمیم‌گیران کشور است. اگر این اصل را بپذیریم، وظیفه داریم در برابر هر آنچه آن را تهدید می‌کند بایستیم و هیچ تسامحی به‌خرج ندهیم. اگر همه‌ی ما بپذیریم که تخلف از سوی هر کسی که صورت بپذیرد، غلط است و نمی‌توان از آن گذشت، بخش اعظم راه را پیموده‌ایم؛ اما اگر هر کدام از ما ذره‌بینی به دست بگیریم تا تخلفات رقبای سیاسی خود را در بوق و کرنا کنیم ولی در مقابل، تخلفات واضح همراهان خود را نبینیم، نه‌تنها کمکی به مبارزه با فساد نکرده‌ایم که بی‌شک ضربه‌ای کاری به اعتماد عمومی و از بين بردن وحدت و همدلي در جامعه زده‌ایم.

نکته دیگری که در ارتباط با دفاع مقدس و برخی رخدادهای چند وقت اخیر قابل تأمل است، درس نگرفتن دشمنان از آن حماسه‌ی هشت‌ساله است.

آخرین حماسه‌ای که دلیران میهنمان در پایان آن هشت سال آفریدند، تار و مار کردن منافقینی بود که تنها چند ساعت پس از پذیرش قطعنامه از امکانات ارتش بعثی استفاده کردند تا به کشور خود حمله کنند و در خیال خود؛ «فروغی جاویدان» داشته باشند؛ اما چیزی نگذشت که رزمندگانی که تازه از جبهه‌ها به خانه برگشته بودند، با شنیدن خبر راهی غرب کشور شده و با سرعتی باورنکردنی تمامی خائنان وطن‌فروش را به سزای خود رساندند.

عجبا که بعد از آنهمه سال، هنوز دشمنان ما از آن ماجرا درس نگرفته و در نهایت بلاهت، تصور می‌کنند که با همراهی مشتی وطن‌فروش آواره که در به‌در به دنبال یافتن پناهگاهی برای خود می‌گردند، می‌توانند به ما ضربه بزنند!

ملت ایران در طول تاریخ خود نشان داده که اگر روزی از سر رأفت، دشمن خارجیِ به زانو درآمده را ببخشد، از سر تقصیرات خائنین و منافقین داخلی نخواهد گذشت. اگر دشمنان خارجی ذره‌ای درک داشته باشند، درمی‌یابند که گره زدن سرنوشت خود با این جماعت ناچیز و بی ارزش هیچ کمکی به آنها نمی‌کند. نگاهی گذرا به نامه‌ی عجزآمیز صدام ملعون به سران کشورمان پس از جنگ تحمیلی، بهترین دلیل برای اثبات این مدعاست. حال اینکه بعد از گذشت آنهمه سال، یکی دیگر از همسایگان بخواهد همان راهی را برود که صدام رفت، اتفاق عجیبی است که نتیجه‌اش پیشاپیش روشن است!